Heimwee naar die oude collectebus

Ik ben er eindelijk uit, mijn haar wordt donkerblond met een rood tintje. Blij dat ik eindelijk een keuze heb kunnen maken, loop ik naar de kassa.
‘Staat u al in het systeem?’ vraagt de juffrouw.
‘Nee, ik denk het niet.’ En zonder erbij na te denken geef ik mijn adres.
‘Mogen wij u dan ook uw nummer? Dan kunnen we u speciale kortingscodes toesturen. En u kunt sparen voor extra producten.’
‘Ja, tuurlijk.’ En braaf geef ik mijn nummer.
Het duurt precies twee dagen voordat ik het eerste sms’je krijg: Bestel vandaag en je krijgt  20% korting bij Produo.
Waarom heb ik in hemelsnaam nou mijn nummer gegeven? Alsof ik elke week nieuwe haarverf, shampoo of conditioner koop. Gelukkig kan ik het redelijk makkelijk ongedaan maken, en ook de nieuwsbrief is snel afgemeld.
Een paar weken later staan er studenten aan de deur. Of ik wat over heb voor het Alzheimerfonds.
‘Ja hoor,’ zeg ik. ‘Dat heb ik wel.’ Maar in plaats van een collectebus komt er een iPad uit de tas. Of ik even mijn gegevens wil invullen. Eigenlijk wil ik dat helemaal niet, ik wil gewoon wat geld in een bus stoppen, ik wil ook niet op de hoogte gehouden worden van de onderzoeken en dingen die er gebeuren in alzheimerland. Beteuterd kijken de studenten me aan.
‘U bent nummer 100, als we u ook nog strikken dan krijgen we een extra bonus,’ proberen ze.
‘Nee, Melis, niet aan beginnen,’ roept mijn man vanuit de huiskamer.
‘Bemoei je er niet mee,’ roep ik geïrriteerd terug.
Ik twijfel, maar ik vind het sneu dus ik zucht en vul het formulier met tegenzin in. Een paar dagen later word ik gebeld door het Alzheimerfonds en geef ik aan dat ik geen vaste donateur wil worden.
‘Mag ik vragen waarom niet?’ vraagt de persoon aan de andere kant van de lijn.
‘Nee, dat mag u niet,’ zeg ik geïrriteerd. ‘Ik wilde gewoon wat geld geven, maar  daarvoor moest ik al mijn gegevens invullen, en nu moet ik me ook nog verantwoorden waarom ik geen vaste donateur wil worden.’
Het nare is dat ik me gewoon schuldig voel. Natuurlijk vind ik de onderzoeken wel belangrijk en ik snap wel dat het veiliger is voor de studenten om het zo te doen. Maar toch, ik geef al aan allerlei doelen en ik wil niet aan meer incasso’s vast zitten en gewoon geld geven wanneer het mij uitkomt.
Ik heb direct een sticker op de deur geplakt:
Nee, geen collectes, wij doneren op eigen wijze en nee geen verkopers en geloofsovertuigers.
Ik moet eraan wennen, ik vind het onvriendelijk staan, en als ik een keer wel iemand met een gewone collectebus voor de hartstichting weer rechtsomkeer zie maken, vind ik het een beetje sneu. Iemand die de moeite doet om voor een goed doel te collecteren en dan die sticker. Misschien denk hij wel; wat een nare mensen wonen hier!
Enige tijd later doe ik aan boord de inflight sales
‘Weet u dat we nu een mooie aanbieding hebben? Twee flesjes parfum voor 48 euro,’ zeg ik wanneer een passagier een flesje parfum wil afrekenen.
‘Nee hoor bedankt.’
‘Heeft u ook een flying blue kaart? Wilt u er dan eentje?’ vraag ik hem als hij ontkennend antwoordt.
 ‘Nee hoor, ik doe al aan zoveel programma’s mee,’ zegt  de passagier.
‘Weet u het zeker? Er zitten heel veel voordelen aan!’ hoor ik mezelf zeggen. ‘Sparen voor upgrades, tickets en u kunt er ook taxfree mee afrekenen.’
‘Oké, doet u maar, u heeft mij weten te overtuigen,’ zegt hij enigszins weifelend.
Zo klinkt het anders niet echt, denk ik.
‘Het is niet verplicht hoor,’ zeg ik dus maar. ‘Ik wilde u alleen maar wijzen op de voordelen.’
Terwijl ik dat zeg, denk ik, Waar heb ik dat toch eerder gehoord?